Style salsy

Salsa
Salsa to taniec tańczony na kilka sposobów.
W zależności od tego gdzie na świecie
pójdziemy do klubu salsowego, Salsa tańczona
będzie w stylu:
Liniowym – LA (Los Angeles)
,
Kubańskim – Casino,
Kolumbijskim – mocno powiązanym z tańcem
zwanym Cumbia,
Liniowym na 2 – NY (New York) –
Mambo,
lub mieszanką powyższych stylistyk.

Najbardziej popularne style salsy tańczone
są na 1, co znaczy, że w rozliczeniu dwóch
taktów akcentujemy szybkim wykrokiem bity
numer 1 i 5. Podczas naszych zajęć salsy
skupiamy się przede wszystkim na tym
sposobie tańczenia salsy.

Tańczenie „na
jeden” jest najbardziej popularne
i najczęściej spotykanym rozliczeniem salsy
na świecie. Z takim rozliczeniem najczęściej
kojarzone są dwa style salsy:
LA
Salsa – Salsa w stylu Los Angeles –
zwany czasami salsą liniową lub po prostu
liniówką,
Styl
nieliniowy, czyli mieszanka stylu
Kolumbijskiego i wybranych kroków
kubańskich.

Styl liniowy.
Charakteryzuje się przede wszystkim jedną
płaszczyzną tańczenia – w której tancerze
salsy poruszają się jak w wąskim korytarzu.
Podstawą dla tego stylu jest figura salsowa
zwana „cross body lead” – co tłumaczy się –
„przeprowadzenie na drugą stronę” lub
„prowadzenie w poprzek ciała partnera”.
Często ze względu na niezręczność polskiego
tłumaczenia – nazwy tej po prostu się nie
tłumaczy. Angielska nazwa rozpoznawana jest
przez kursantów dosyć szybko. Skrótowe
„Cross body” przyjęło się już prawie na
całym świecie. Styl linowy salsy bardzo
podobny jest wyglądem i kierunkiem tańczenia
do historycznie starszego Mambo. Kiedy
tańczymy „„liniówkę”” na 2 i 6 (z
pewnymi drobnymi ale ważnymi modyfikacjami),
nazywamy ją wtedy Salsą w stylu NY, lub
salsą na 2. Przejście do salsy na 2 jest dla
tancerzy Salsy LA naturalną kontynuacją i
rozwinięciem podczas zajęć na wyższym
poziomie.

Styl
kołowy.
Na styl nieliniowy składają się figury które
– jak sama nazwa wskazuje – nie zostają w
jednej linii, ale kreślą na parkiecie
okręgi. Podstawą takiego tańczenia jest krok
podstawowy z dwoma symetrycznymi odbiciami
do tyłu, przy czym zazwyczaj krok partnera
jest trochę mniejszy niż bardziej obracający
się i dynamiczny krok partnerki. W
zależności czy będziemy tańczyć ten schemat
bardziej na sposób chodzony czy sprężyście
odbijając się od siebie – otrzymamy (w
uproszczeniu) dwa dominujące w tej salsie
style:
Styl Kubański – więcej
przemieszczenia, styl bardziej luźny,
chodzony, z większą stylizacją indywidualną,
bardziej rozwiniętą pracą ramion –
stylizacja pochodząca z Rumby i tradycyjnego
Son
Styl Kolumbijski –
tańczony bardziej dookoła siebie w jednym
miejscu na parkiecie, bardziej sprężysty, w
którym dynamicznie „odbijające się”
połączenie wymaga bardziej wyciszonej górnej
części ciała, na rzecz wspólnej pracy bioder
i większej różnorodności w pracy stóp. Kiedy
skupimy się prawie wyłącznie na przesunięciu
energii w parze ku dołowi – nogi przejmują
dynamikę która powstała przy odbiciach i
mogą zacząć robić dosyć oszałamiające
rzeczy. Tutaj rodzi się:

Kolumbijska Salsa „Cali”.
Styl Kolumbijski Cali – od miasta w Kolumbii
w którym jest bardzo rozpowszechniony –
wywodzi się częściowo z tańca zwanego
Cumbia. W południowej Ameryce w krajach jak
Kolumbia, Chile czy Peru, Cumbia to bardzo
popularny rodzaj muzyki. To skoczne folkowe
rytmy do których tańczy się na karnawałach,
festynach, imprezach w klubach czy nawet na
pospolitych „domówkach”. Zasięg popularności
jest bardzo szeroki i dotarł nawet do
Meksyku i południowych krańców Stanów
Zjednoczonych. Salsa tańczona przez
przyzwyczajonych do tych skocznych rytmów ma
bardzo dynamiczny charakter. Podstawą jest
krok z dwoma odbiciami do tyłu i pracą nóg
pełną „kików” „swivels” „heel – drops”
(szybkiego „muskania” piętą o parkiet),
pełną zgrania pracą bioder i dynamicznym
połączeniem w prowadzeniu.

Ewolucja Salsy – mieszanie stylistyk.

Mieszanie salsy liniowej z kołową przychodzi
bardzo naturalnie. Wiele figur z jednego jak
i drugiego rodzaju ma podobne początkowe
kroki. Stosunkowo prostym jest więc płynne
przechodzenie z tańczenia w linii do
tańczenia obrotowego. Jest to szczególnie
przydatne w układanie choreografii zarówno
pokazowych jak i turniejowych. Można w ten
sposób pięknie kontrastować jednego rodzaju
ruch – drugim.

Dla tancerza użytkowego najważniejszą jednak
będzie wynikająca z tego rodzaju tańczenia
łatwość manewrowania na parkiecie, dynamika
tańca, oraz wrażenie jakie taka kombinacja
pozostawi na widzach.